De Franse Stéphane Payen, saxofonist/componist, begon een aantal jaren geleden het initiatief The Workshop, een laboratorium kwartet bestaande uit jonge muzikanten op zoek naar nieuwe ontdekkingen, saxofonist Doug Hammond met wie Payen vaak samenwerkte was onderdeel van het project, in 2012 traden ze voor het eerst. Ze speelden maandelijks in Parijs en in 2015 komen er twee albums uit. Stéphane Payen maakte als leider tot nu toe 8 albums waarvan 2 met The Workshop. 7 als co-leider en zo’n 20 als sideman met o.a Doug Hammond, Alexander Herer, Joe Rosenberg en Ingrid Laubrock.

De projecten waar The Workshop zich mee bezig houdt zijn: Conservation with the drum met composities van Payen; Music by Doug Hammond met zijn composities; The Henze Workshop met werk van de Duitse componist Hans Werne Henze; More conversations with the drum, een quintet met twee drummers en composities van Payen; West Coast Sextet met Bo van der Werf en Kevin Lam met een repertoire beïnvloed door West-Afrikaanse muziek (Sénégal, Ghana, Togo).

The Workshop bestaat op dit album uit : Stéphane Payen op altsax, Olivier Lasney op trompet, Nelson Veras op gitaar, Bo van der Weef op baritonsax, Guillaume Ruelland op el. bas, Vincent Sauve op drums (links) en Thibault Perriard op drums (rechts). Het album opent met het rustige “Adèle” dat begint met een samenspel tussen de baritonsax en de gitaar waarna de drummers invallen; in het begin is het even wennen aan een tweetal drums, het klinkt vaak als een echo en werkt nogal onrustig. “Rebound” is al een stuk spannender, de muzikale lijnen kruisen elkaar nogal eens, hetgeen zorgt voor de nodige spanning in de muziek, de beide drummers vullen elkaar hier perfect aan, kortom geslaagd.

Het geslaagde procedé herhaald zich in “Ond” waarin Stéphane excelleert op zijn altsax, samen met Olivier op trompet en de zoemende el. bas van Guillaume en beide drummers wordt hier een muzikaal feestje gevierd. “Ornette Like” verwijst waarschijnlijk naar Ornette Coleman, maar het sfeertje is zeker in aanvang met het typerende gitaarspel ronduit Latijns-Amerikaans te noemen. Met “Little thing to” belanden we in een heel andere muzikale wereld, die van de avant-garde jazz, niet dat de structuur helemaal wordt losgelaten, zeker niet maar de verschillende instrumenten gaan wel flink met elkaar in de slag hetgeen de muziek in mijn optiek alleen maar spannender en daardoor ook leuker maakt. Hetzelfde herhaalt zich min of meer in “Nine to hate” echter nu volledig in de overdrive, duidelijk een van de spannendste nummers op dit uitermate geslaagde schijfje.

Jan van Leersum.